Pamuk Hanım'ın hazinesi

En kıymetli hazinesi kucağında, sevgiyle ve ilk kez görüyormuş gibi bir ilgiyle tek tek bakıyor fotoğraflara... Hani şu bütün ailenin; söz, nişan, düğün fotoğraflarının büyütülmüş haliyle konulduğu eski tip, büyük albümler var ya işte ondan... Kendimi bildim bileli var bu albüm ve tek başına ellemek hep yasaktı. İlla anneannem de yanımızda olacak... Gizlice bakıp yerine koyarsak hemen fark eder bir güzel azarı yerdik. Onun karşısındaki ikili koltukta ayaklarımı uzatmış, daha ben doğmadan önce tığla ördüğü rengarenk kareli battaniyeyi üzerime çekmiş, telefona bakıyormuş gibi yapıp onu seyrediyorum. Bunu hep yaparım. Arada fark eder "yine beni mi izliyorsun bakayım sen?" Der ve ben her seferinde inkar ederim. İnandığını hiç sanmıyorum ama o da gülümseyip, inanmış gibi yapıp işine döner. O benim kıymetlim. Çocukluğumun kurtarıcısı... Okulun bitip, tatilin başlamasını iple çektiğim, beni her gördüğünde o şefkatli sarılmasıyla huzur bulduğum Pamuk hanım...

"Senin adını niye Pamuk koymuşlar anneanne derdim çocukken, çok komik değil mii?" "Niye komikmiş bakalım. Pamuk olmasa sen hangi yastıklarda yatacaktın" der ve gıdıklamaya başlardı. En sevdiğim anlardan biri de buydu, onunla kıkır kıkır hallerimiz... Bu anılar her seferinde içimi ısıtıyor ve artık yaşlandığını bilmek onunla geçen zamanın değerini kat be kat artırıyor... Onu izliyorum... Yılların izlerini taşıyan pamuk elleri şefkatle bir fotoğrafa dokunuyor "oy güzelim benim" diyor "ne güzel yaşadın sen be ne de güzel yaşlandın." Dokunduğu fotoğraf değil de o kişi sanki... "Yine kimle konuşuyorsun bakalım Pamuk hanım?" Diyorum takılarak "dedemi mi özledin yoksa?" Yakın gözlüğünün üzerinden bakarak "ayol ne özleyeceğim onu gidince göreceğim nasılsa" diyor göz kırparak "Allah gecinden versin, deme öyle!" Diyorum gülerek içimden de lütfen Allahım! lütfen... Diye tekrarlıyorum.

"Gel göstereyim" diyor. Battaniyeyi özenle kenara koyup yanına gidiyorum. Onun gençlik fotoğrafı...

Beline kadar uzun ve gür sarı saçlar, kalemle çizilmiş gibi kaşlar, gözler ve dudaklar... O dönemin film yıldızlarına benziyor. "Aaaa Filiz Akın mı o?" diyorum şaşırmış gibi, o da kıkırdıyor "ayol ben daha güzelim baksana" diyor. En samimi duygularımla "bence öylesin" diyorum... Modaya uygun daracık balıkçı yaka kazağı, diz üstü çan eteği, dizine kadar deri çizmesiyle merdivenli bir binanın önünde bir iki basamak çıkarak verdiği bu pozla dünyanın en güzel kadınına bakıyorum.

Birden albümün şeffaf kısmını açıp fotoğrafı çıkarıyor, gözlerime inanamıyorum... Tüm tatlılığıyla "bu fotoğraf sende kalsın" diyor bana uzatırken "nasıl yani!" Diyecek oluyorum. Şaşkınlığıma gülüyor. "Korkma ayol! Ben kendim veriyorum." O an halimi fark edip ben de gülüyorum. "Bak!" Diyor. "Bu benim en sevdiğim halim. Hayata en hevesli olduğum, dünyayı en çok merak ettiğim zamanlar..." "İnsan" diyor "yaş aldıkça değişiyor, gelişiyor, önemli olan sonunda o halinden de bu halinden de memnun olmak. Ben çok memnunum. Dilerim sen de benim yaşıma gelince bu memnuniyeti yaşarsın güzel torunum benim" demesiyle içim sevgiyle çağlıyor ve ona sarılıp içime içime ağlıyorum... Bu duygusallığı dağıtmak istiyor ve beni tembihliyor "bu fotoğrafı verdiğimi kimseye söylemek yok! Aramızda..." Ona göz kırparak "aramızda Pamuk hanım, merak buyurmayınız" diyerek yerime geçiyor ve battaniyeyi sevgiyle üzerime çekiyorum. O, albümü itinayla yerine koyup, mutfağa yemek hazırlamaya giderken ben gülümseyerek bana bakan bu güzel kadının fotoğrafına şefkatle dokunuyorum. Sen çok güzel yaşadın. Çok da güzel bir dünya kurdun. Canım Pamuk hanım, kıymetlim...

Not: Fotoğraf şahsıma aittir.

İnstagram adreslerim: 
storybysevil / 1sevilozdemir

Şubat/2024/İstanbul
Sevil Özdemir