Ana içeriğe atla

Pazar, kuşlar ve Nazım Hikmet


"Her sabah şu camı açmasan olmaz mı?" Yorgana daha da sarılarak söyleniyor... Olmazz! Diyorum neşeli neşeli... Hem temiz hava girsin içeri hem de kuş sesleri. "Başımı ağrıtıyor bu kuş sürüsü... Hep sen alıştırdın bunları!" Homurdanıyor... Kuş seslerinden rahatsız olan kaç kişi var acaba şu hayatta? Büyütmüyorum. Peki hayatım... Camı kapatıp salona geçiyor ve beyefendiyi odada yalnız bırakıyorum. "Negatif" enerjisini bana bulaştırsın istemiyorum. Bugün ekinoks günü, bahar geliyor! İçim kıpır kıpır. Kimsenin bunu bozmasına izin vermeye niyetim yok! Kararlıyım. Bizim ufaklık salonda çizgi film izliyor. Abisi eline mısır patlağı vermiş normalde kızarım ama pazar günleri geç kalkıyoruz diye serbest bıraktım. Bir günden bir şey olmaz... Büyük oğlan kafasını bilgisayara gömmüş, kesin oyun oynuyor. Ona da pazar günü özgürlüğü verdim hiç ses çıkarmıyorum...

Sessizce yanlarından süzülüp mutfağa geçiyor ve dünden kalan ekmekleri ufalıyorum. "Anne sakın!" Bilgisayardan kafasını kaldırıp ne yaptığımı görüyor. "Bugün bari bahçedeki kuşları başımıza toplama!" Babası kılıklı ne olacak. Hiç tepki vermiyorum. Buzdolabını kontrol ediyorum eksik bir şey var mı? Peynir bitmiş. Peynirin yanına da sıcak simit alayım fırından, kahvaltıda güzel olur. Montumu giyiyorum. Ekmek kırıntılarını doldurduğum poşeti cebime koyuyorum. Cüzdanımı da aldım tamam. Oğlana sesleniyorum "ben markete gidiyorum. Baban uyanırsa söyle çaydanlığı ocağa koysun. Kardeşine de dikkat et!" Hiç istifini bozmuyor. Tüm dikkati bilgisayarda eliyle tamam işareti yapıyor.

Kapıdan dışarı adım atmamla birlikte güneş yüzüme öpücüklerini konduruyor... Nasıl güzel bir his... Bir kaç dakika öylece dikiliyorum... Az ilerideki parkta bütün kuşlar toplanmış güneşleniyordur şimdi. Havanın tadını çıkararak yanlarına gidiyorum. Daha cebimden poşeti çıkardığım gibi uçuşup yanıma geliyorlar, tanıyorlar artık beni... 

Pazar sabahı kimsecikler yok. Kuşlar, güneş ve ben...

Banklardan birine oturup yüzümü güneşe çeviriyorum. Gözlerim kapalı... Bugün pazar diyorum, içimden şiirini okurken... Nazım Hikmet'e kalbimden bir selam yolluyorum...

İnstagram adreslerim: 
storybysevil / 1sevilozdemir

Mart/2022/İstanbul
Sevil Özdemir


Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kan bağı olmayan kız kardeşler...

Kız kardeş candır, kandır, dosttur...  Bir de kan bağı olmadan kardeş bildiklerin vardır. Onlarla öyle şeyler yaşar ve paylaşırsın ki fark etmeden aile olursun... Beraber büyürsün, öğrenirsin, dinlersin, akıl verirsin, sevinirsin, üzülürsün... Kimseyle paylaşmadıklarını paylaşır, kimseye anlatılmayanların seninle paylaşıldığını bilirsin. Zaman önce güvenmeyi, sonra güvenine en sadık kalanların kız kardeşler olduğunu öğretir... Sonsuz bir güvenle sırtını yaslarsın. Bilirsin ki kardeş candır, candan zarar gelmez... Sonra aile genişler, evlenip çoluk çocuğa karışılır... Görünce gözlerinin ışıldadığı, görmediğinde içini sızlatan yeğenler doğar, sevgiyle büyürler... Aile büyüdükçe paylaşımlar artar, bağlar derinleşir... Bir sıkıntın olsa bilirsin ki kimse yoksa onlar var. Bu duyguyu dünyalara değişmezsin... Çünkü, bu dünyanın en güven verici şeyidir... Onların karşına çıkması tesadüf değildir. Bunu hep bilirsin... Kız kardeşler kandır, candır, varlığına hep şükredilenlerdir... K...
8 yorum
Devamı

"Ömrüm" bir Cem Karaca öyküsü...

"Bazı şeyler eskimez. Eskiyenlerin yanında yepyeni durur. Süslü püslü yalan yanında çırılçıplak gerçeğin ta kendisidir bazı insanlar. Bkz. Cem Karaca" yazmış sevenlerinden biri Youtube' daki şarkılarından birinin yorum kısmına...  Ne güzel bir tespit diye düşündüm ilk okuduğumda... Bir sanatçıya söylenebilecek en güzel sözler değil mi sizce de? Cem Karaca'yı oldum olası sevmişimdir. Duruşunu, hakkında söylenen onca söze rağmen bildiğini yapmaktan vazgeçmeyişini, sanatını, dünyanın değiştiği gibi kendisinin de değişebilmesini tabi ki en çok yorumculuğunu...  Burada Cem Karaca'yı anlatmaya kalksam buna bilgim yetmez, benim bahsedeceğim bu hafta sonu izlediğim bir gösteri hakkında...  Doğumundan ölümüne dek, eserlerinden örneklerle hayatının konu alındığı "Bir Cem Karaca Öyküsü" olarak tanımlanan "Ömrüm" isimli tek kişilik müzikli gösteri... Oyuncu ve Müzisyen Renan Bilek 'in müzikteki ustam dediği Cem Karaca ’yla çalıştığı dönemdeki anı...
Yorum Gönder
Devamı

İçimdeki Yaz

  Zamanda yapacağı yolculuktan habersiz, elindeki kitabı dikkatle inceliyor ve "En az on beş sene olmuştur," diye tahmin yürütüyor. Okuduğunu pek hatırlayamıyor ama belli ki onun kitabı, hep yaptığı gibi ilk sayfasına tarih atıp bir de not yazmış. İşte tam düşündüğü gibi, on beş sene öncesinin tarihi. Üniversiteye hazırlandığı sene. "Peruş'un hediyesi" diye de not düşmüş. Hafif bir esintiyle irkilip, yan sandalyedeki şala uzanıyor, burnuna gelen melisa kokusuyla mest olurken bakışlarını balkonun en ucundaki büyük, yeşil saksının içinde, narin bir genç kız gibi süzülen melisaya çevirip "Ahh! Melisa, sakın kokunu sadece rüzgara bırakma," diye tembihliyor ve havada kalan ferahlatıcı kokuyu içine çekiyor. Şalın yumuşak sıcaklığına sarınıp, bir yandan kahvesini yudumlarken karıştırdığı kitabın içinde bir fotoğraf buluyor. Üç kişi var fotoğrafta, ikisinin yüzü kalemle karalanmış. "Kıskanç Serap" diye azarlıyor on beş sene önceki hâlini. Fotoğraftak...
Yorum Gönder
Devamı