Ansızın bastıran kar yağışıyla biraz telaşa kapıldı, adımları hızlandı. Kocaman pamuk parçalarına benzeyen kar taneleri üzerine düşerken, yüzünü gökyüzüne kaldırıp yumuşacık dokunuşlarını hissetti... Huzur veren bu hisse kendisini öyle kaptırdı ki az önceki sızıyı bile unuttu. Üzerini hızla kaplayan pamuk taneleri altında eve doğru hızlı adımlarla yürümeye başladı. Biraz üşümüştü...
Hafta sonu için oğlunu ve torunlarını bekliyordu. Çoktan gelmişlerdir diye düşündü. Ev kalabalıktır şimdi, cıvıl cıvıldır. Sobayı da yakmışlardır, üşümesin yavrucaklar... Yemekleri dünden hazır etmişti. Ortanca kızla, küçük oğlan da masayı hazırlamıştır dedi iç rahatlığıyla. Kar böyle yağmaya devam ederse yarın torunlarla çıkıp 'kardan adam' yaparız. Evde havuç var mıydı? Hızlıca geçirdi aklından. Dolapta iki üç tane olması lazım. İyi bari... Yorgunlukla ha gayret derken köşeyi döndü. Evin sokağına girdiğinde kar daha yoğun yağıyordu artık. Neyse eve geldim Allah'tan derken kafasını yukarıya kaldırmasıyla olduğu yerde kalakaldı. Çocuklar pencerenin önünde inci gibi dizilmiş karın yağışını izliyorlardı. Tatlı bir sıcaklık yayılıyordu dışarıya. Sevgi dolu bakışlarla onları izledi. Çok şükür rabbim dedi, çok şükür... O arada torunlar onun geldiğini fark etti ve heyecanla el sallamaya başladılar. Bir anda hareketlenme oldu odanın içinde. Onu gördüklerine mutlu olmuşlardı, bu düşünce içini ısıttı... Adımları hızlandı birden, ne yorgunluk kaldı ne hüzün. Koşarak evine gitme isteğiyle doldu kalbi... "Gördün mü Gönül?" Dedi binadan içeri adım atarken 'aile' gibisi yok bu hayatta...
Yorumlar
Yorum Gönder