Sırt üstü uzanıp tavana bakarken kulaklığından yayılan bu duru sesle birlikte bedeninden çok uzaklara gittiğini hissediyor... Hem yarın hiç olmasın hem de bir an önce yaşansın bitsin istiyor. İstemediği birçok şey gibi bunu da yaşamak zorunda olduğunu biliyor... Şarkıyı tekrar tekrar dinlerken, içinde bir yerlerde çok eskilerde kalmış bir düğmeye basıldığını hissediyor. Bu şarkıdan bu kadar etkilenmesine hayret ediyor. Kimin şarkısı diye aratıyor. "Sezen Aksu"nunmuş... Buna hiç şaşırmıyor. Onun söylediği versiyonu buluyor ve anında Sezen'in tatlı sesi kulaklığından yol bulup içine yayılıyor... "Ten beyaz, saç kızıl güller... Kahkahasında bülbüller... Kirpiği kapkara tüller... Ben o afete vuruldum." Birden gözünün önüne o yaz tatili geliyor. Babasının şarkının bu kısmını içli içli söylediğini ve rakı masasından bir türlü kalkamayışını hayal meyal hatırlıyor... Bu şarkıyı en son o yaz dinlemişti. Evet! Ve bir daha hiç duymamıştı. İlginç! Belki de bilinçaltı engellemiştir... Bunca yıldır duymamasına imkan yok. 1996 yazı... 9 yaşında, annesi ve babasıyla birlikte anneannesinin Ayvalık'taki yazlığındalar.. Annesinin ne kadar mutsuz olduğundan, babasının ise başka bir yolculuğa hazırlandığından bihaber arkadaşlarıyla yazın tadını çıkarıyor. Tadını çıkardığı son yaz...
Babası içkiyi sever evde de içerdi ama bu sefer biraz fazla içiyor gibiydi. Ne zaman görse yanına çağırır her fırsatta öper, sarılırdı o ada arkadaşlarının yanına gitmek için sabırsızlanır üstüne sinen anason kokusuyla denize koşardı... Demek herkesin vedası farklıymış... Bir sabah yine kahvaltıdan sonra arkadaşlarıyla koştur koştur denize gitmiş, saatin nasıl geçtiğini anlamamış yemeğe geç kaldığını düşünerek apar topar bahçe kapısından girip kumlu ayaklarını yıkamış, bu sefer mutfak kapısından değil ana kapıdan girmişti içeri. Evde kimse yok gibiydi, salondan babasının telefonla konuşma sesi geliyordu. Bahçedeki kedinin içeri girdiğini görmüş, anneannesi kızmasın diye onu dışarı çıkarmaya çalışırken sehpanın üzerindeki vazonun yere düşmesiyle korkarak "eyvah!" Diye bağırmasıyla babasının telaşla içeri girmesi ve anneannesinin yerine onu gördüğüne sevinmesi birkaç dakika içinde olmuştu. Sus işareti yaparak yanına gelen babası sessizce kırılan parçaları toplarken "Ayşecik bunu anneannene nasıl anlatacağız bakalım?" Dedi göz kırparak, ona hep "Ayşecik" derdi... "Sen bunu tamir et baba ne olurrr..." Diyordu bir sırrı paylaşmaya hazır gibi... Babası ciddi bir sesle "tamir etsek de eskisi gibi olmaz!" Demişti. "Bazı şeylerin tamiri yoktur Ayşecik. Ben konuşurum sen merak etme, hadi git üstünü değiştir." O yaz son aile tatiliydi, babasını aynı evde gördüğü son günlerdi. Bu olaydan birkaç gün sonra babası odasına gelip alnından öpmüş, onu uyurken biraz izlemiş "umarım bir gün beni anlarsın Ayşecik" diyerek gitmişti. Annesine sorduğunda "babanın işleri var sonra gelecek" demiş ama o bir daha hiç gelmemişti... Evde herkes seferber olmuş ona bir şey belli etmemeye çalışıyor o da onların oyununa uyarak meraklı davranmamaya çalışıyordu ama bir daha kimsenin kendisine "Ayşecik" demesine izin vermedi. "Benim adım Ayşe" diye düzeltirdi hemen. Yıllar içinde babasının görüşme talepleri olmuş ama Ayşe soğuk davranmıştı. Bir yabancı gibiydi onun için... Kırgındı... 9 yaşında kapattığı kapıları şimdi açmaya hiç niyeti yok! Yarın gidecek ve son görevini yapacak. "Bazı şeylerin tamiri yoktur Ayşecik" diyor yüksek sesle... Sezen Aksu'yu dinlemek istemediğini fark edip hoşuna giden versiyonu açıyor... Biraz uyusan iyi olur, yarın da bu geceki gibi sıkıntılı geçecek diyerek gözlerini kapayıp, duru sese kendini bırakıyor...
İnstagram adreslerim:
Yorumlar
Yorum Gönder