Tek suçu onu takip etmek olan zavallı hayvancağız kuyruğunu sallayarak duruyor ve yüzünden anlam çıkarmaya çalışır gibi sahiplerinin büyük oğluna bakıyor. Oysaki her zamanki gibi evden kim çıkarsa onu güvenli tutmak için peşinden gidiyor. Bu asi oğlan niye şimdi ona bağırıyor? Hiç anlamıyor... Çocuk, yerden uzun bir dal parçasını alıp savura savura yürümeye devam ederken Arap da etrafı koklayıp başka şeylerle ilgileniyormuş numarasıyla sahibini geriden takip ediyor... Uçsuz bucaksız başak tarlalarının yanından geçiyorlar. Sapsarı otlar güneşin ışığıyla daha da sararmış ve göz alıcı görünüyor... Mevsim sonbahara çalarken güneş tatlı tatlı ısıtıyor...
Çocuk, öğretmenin soğuk algınlığından dolayı okuldan erken saldılar diye sevinirken, eve gelip hep aynı şeyleri yaşamaktan bıkmış artık! Kararını vermiş. İlk fırsatta gidecek bu evden... Bu köyden... O zaman biricik oğullarıyla mutlu mesut yaşarlar! Bunları düşünüp havayla, otlarla kavga ederek yürürken köyün meydanına gelmiş bile... Kahvenin önünde oturanlara göz gezdiriyor, aradığı kişi orada yok. Morali daha da bozuluyor. Onu bu köyde belki de bu dünyada anlayan tek kişi Salih amca. Tam onunla konuşmaya ihtiyacı olduğunda ise ortada yok! İçinden ona da kızıyor ama Mesut'un kahvesinin yan tarafında güneşe karşı oturmuş kafasını arkaya doğru yaslayıp güneşlendiğini görünce kızgınlığı filan unutup koşarak yanına gidiyor. Arap da kuyruğunu sallayıp hızlanarak onu takip ediyor... Salih amcayı o da seviyor çünkü her gördüğünde başını okşuyor...
Salih amca, yaslandığı yerde güneşinin kesildiğini fark edip gözünü açtığında "oo evlat... Hoş geldin" diyerek Kadir'e gülümsüyor. Kadir sadece başıyla selam veriyor. "Yine suratın sirke satıyor. Gel bakalım, otur şöyle..." diyerek yanındaki sandalyeyi işaret ediyor. "Sen de mi geldin" diyerek sevgiyle elini uzattığı Arap sahibinden çekinerek biraz uzakta durduğunu unutup kuyruğunu sevinçle sallayarak yanına gelip kafasını uzatıyor... Salih amca bir yandan Arapla meşgulken bir yandan Kadir'e laf atıyor "anlat bakalım delikanlı, nedir durumlar?" "Ne olacak... Hep aynı şeyler... Bizim evi biliyorsun varsa yoksa paşa Mustafa. İyi ki biraz hasta! Bunun bahanesiyle bütün evin ilgisi onun üzerinde... Ölse de kurtulsam!" Bunu yüksek sesle söylediğine pişman oluyor ama şu an tam da böyle hissediyor... Çekinerek Salih amcaya bakıyor... O, gayet sakin "sana bugün bir hikaye anlatmamı ister misin?" Diye soruyor. Başıyla onaylıyor Kadir. Arap da anlamış gibi sandalyenin dibine yatıp pür dikkat onlara izliyor. "Bu köyde çoook eskiden bir olay yaşanmış" diye başlıyor Salih amca... "Hasan ile Hüseyin adında İki kardeş varmış. Sizin gibi... Çiftçiymiş bu kardeşler. Babalarıyla beraber çalışırlarmış... Gel zaman git zaman işi iyice öğrenince babaları bu gençlere bir tarlayı bölüştürmüş ekip biçsinler diye... Çok sevinmişler tabii... Canla başla çalışmışlar... Zamanla Hasan'ın bahçesi daha çok ürün vermeye başlamış... Hüseyin, kardeşini suçlamış benim bahçemi bozuyor kendininkini iyi ediyor diye. Hasan ne dese inandıramamış abisini aralarında husumet başlamış... Her gördüğü yerde kavga çıkarmış abisi, Hasan hiç ses etmezmiş büyüğüm diye... Zaman ilerlemiş Hasan'ın hali vakti iyice artmış... Köyden bir kıza sevdalanmış meğer abisi de aynı kıza sevdalı değil miymiş? İşte ondan sonra kızılca kıyamet kopmuş. Bir de kız Hasan'ı seçmesin mi? Öyle bir kardeşim yok benim der dururmuş Hüseyin. Gözüme görünmesin, öldürürüm onu..."
En heyecanlı yerinde duruyor Salih amca, güneşin batmak üzere olan o nefis kızıllığına bakıyor hayran hayran... "Eeee..." diyor Kadir "sonra ne olmuş, öldürmüş mü?" "Hee ya öldürmüş" diyor hikayeyi noktalarken. "Sonra?" "Sonrası hapis, sonrası acı... Hüsran... Yalnız başına sefaletle biten bir hayat..." "Pişman olmuş mu peki?" "Bilmem" diyor Salih amca "pişman olsan ne, olmasan ne... Hem kardeşini, hem kendini yok etti hırslarıyla... Hırs böyledir evlat" diyor "Tek kişilik gibi görünür. Çok kişiyi yakar, yıkar..." Akşamın kızıllığı gökyüzüne yayılırken Salih amca oturduğu sandalyeden yavaşça kalkıyor, duvara yasladığı bastonuna uzanıp Kadir'in düşüncelerde kaybolmuş suratına bakıyor. "Bu hikaye ondan da eski evlat" diyor Arap'ın başını okşayıp yoluna gitmek için hazırlanırken "sana bir ödev vereyim mi?" diye soruyor Kadir'e... Az önceki hikayenin etkisinden çıkamayan çocuk kafasını sallıyor. Güneş arkasında kaldığı için karanlık bir gölgeyi andıran Salih amca, bastonundan güç alıp Kadir'in karşısında dururken merakla bekleyen çocuğa hayatının ödevini verdiğinden habersiz "O zaman sen biraz Habil ile Kabil'i araştır" diyor dev bir gölge halinde yoluna giderken... Uzaklaşan sesi Kadir'in içinde yankılanıyor "sonra da bi bak bakalım hangisine daha yakınsın o eski hikayede?.."
YanıtlaYönlendir |
Yorumlar
Yorum Gönder