Üç kadın, üç yaşam, bir İstanbul...

Bu hafta, size çok yeni bir tiyatrodan bahsetmek istiyorum. Tiyatro BAM (Tiyatronun ismi; 'Başak Kıvılcım Ertanoğlu, Ayfer Dönmez ve Melis Öz'ün isimlerinin baş harflerinden oluşuyor.) İlk sezonlarını, Oyuncu/Yönetmen/Yazar Murat Mahmutyazcıoğlu'nun "Sen İstanbul'dan Daha Güzelsin" adlı oyunu ile açan ekip sağlam bir giriş yaparak biz de varız diyorlar...

Daha önce "Fü" ve "Şekersiz" oyunlarını izleme fırsatı bulduğum ve merakla takip ettiğim son yılların yetenekli, genç oyuncu/yazarlarından Murat Mahmutyazıcıoğlu'nun yazıp yönettiği "Sen İstanbul'dan Daha Güzelsin"e iyi bir oyun izleme beklentisiyle gittiğimi itiraf etmeliyim... Oyun, bir aileden üç kuşak kadının, kendilerine, birbirlerine, İstanbul'a ve hayata dair anlattıkları üzerine... Üç kadının anlatacağı ne çok şey varmış bilseniz, şaşarsınız...

Yaşanmış her olayın üç kadının gözünde de farklı anlamlar taşıdığı, söyledikleri, söyleyemedikleri, içlerine attıkları, iç sesleri ekseninde bir monoloğa dönüşen oyunda ne zaman az biraz hüzünlenecek olsanız hemen ardından kahkaha atacağınız garanti kapsamında...

Binbir emekle büyüttüğü çocuklarından birinin okumayı başarsa da evlenip kendisini eve kapatmasını hazmedemeyen, damadına alışamamış, kocası tarafından terk edilmiş çocuklu bir kadın… Annesiyle uğraşırken, kendi kızına annesi gibi davranan, vefalı bir eş ve anne… Annesinin baskısından rahatsız olan, anneannesiyle bağlarını koparmamak için ziyaretlerini aksatmayan bir torun... Ve bütün bu ilişkiler içinde değişen hayatlar, koca bir şehir, 50 yıllık bir hikaye...

"Yaşlanmanın en kötü yanı nedir biliyor musunuz? Senin dışında herkesin seni yaşlı zannetmesi" diyor yaşlı anneanne sonra da geçen yılları, yaşları bir sayı olarak geçiştiriyor "pehh" diyerek…

"Hiç bu kadar denizi olup da yosun kokusu duyulmayan bir şehir var mıdır acaba? Bu kadar köprüsü olup da kimsenin birbirine ulaşamadığı bir şehir? Kaç şehir vardır bu kadar kalabalık olup, bomboş olan?" Diye ifade ediyor genç kız İstanbul'un ona hissettirdiklerini…

Oturdukları sandalyelere yapışmış gibi yerlerinden kalkmadan ifade ediyorlar hayatlarındaki erkek figürlerini, baskılanmış hayatlarını, birbirlerine hiç söyleyemediklerini, sevgilerini, saygılarını, korkularını, çocukluğuna dair hatırladığı bir anıyı anlatırken o mutluluk hissettiği yerin artık koca bir binaya dönüştüğünü… Bir şehrin nasıl değiştiğine, dönüştüğüne de tanıklık ediyoruz onları izlerken ve yaşanan bütün kaosa karşılık sabırla katlandığımız, hiç vazgeçmediğimiz İstanbul'a ithafen belki de "Sen İstanbul'dan Daha Güzelsin" diyorlar bize…

Bir yerlerden tanıdığımız, belki de evimizin içinde yaşanan şeyler... Anne-kız ilişkileri, damat-kaynana, anne-baba ve daha birçok tanıdık muhabbeti izlerken hissettiğimiz o sıcak duygu, bu samimi dilden ve  geçmişe dokunan şeylerden... Sadece bu nedenle bile Murat Mahmutyazıcıoğlu'nu tebrik etmek gerek... Daha önce izlediğim oyunlarında da tanık olduğum ironik, zeki, mizahi kalemiyle beklentimin yüksek olduğu yazarlar listemde yerini koruyor…

Oyunda üç sandalye dışında herhangi bir dekor, ışık, aksesuar yok. Sadece oyunculuklarla kendini ifade eden Ayfer Dönmez, Başak Kıvılcım Ertanoğlu ve Melis Öz'ü ve oyunun yazarı ve yönetmeni Murat Mahmutyazıcıoğlu'nu tekrar tebrik ediyor, Tiyatro BAM'la yollarının açık olmasını diliyorum….

Bir genç kız, anne ve anneannenin birbirine söyleyemedikleri, iç sesleri, değişen şartlar, hayatlar ve aynı kalmayan bir şehir... Sıcacık, samimi ve eğlenceli bir oyun izlemek isterseniz "Sen İstanbul'dan Daha Güzelsin" sizi bekliyor...

Yazıyı serbestiyet.com'dan okumak için;

İnstagram adreslerim: 

storybysevil / 1sevilozdemir

Sevil Özdemir