Son zamanlarda çoğunlukla yaptığım gibi, balkondaki yerime oturmuş bahçedeki mandalina ağacını seyrediyorum. Meyveleri, günlerdir o davetkar sarı-turuncu rengine büründü. Eskiden olsa koşarak yanına gider daha eve getirmeden iki üç tanesini dalından koparmanın zevkiyle yerdim. Şimdi ise canım istemiyor... Babamın fideyi getirip, bahçeye diktiği günü dün gibi hatırlıyorum. Büyümüş mü diye her gün balkona çıkıp kontrol edişimi, boyum yetişmediği için onun koparıp bana uzattığı ilk mandalinayı nasıl coşkun bir sevinçle yediğimi de... İçimdeki özlem mandalinanın tatlı-ekşi tadına karışıyor. Bir uçak geçiyor. Gitmeyeceğimi bile bile uzaklara mı gitsem? Diye düşünüyorum... Uçak gidiyor, ben babamın hatırası ağaca bakmaya devam ediyorum. Tatlı bir sonbahar serinliği teğet geçiyor, ürperiyorum. Annemin balkon için bıraktığı şalı alıp sarınıyorum. İşte bu koku! Bütün kokulardan baskın geliyor. Yüz yıllık parfümünü değiştirmemek için direnen tek insan olabilir diye düşünüyorum... Tam o sıra...
Söz uçar, yazı kalır!