Sokaktaki sararmış yaprakların arasında gördüğü muz kabuğunu işaret ederek "Annee bak! Ağaçtan muz kabuğu da dökülmüş" dedi çocuk. Biraz şaşırmıştı ama yerde ve sarı renkli olmaları yeterli gelmişti bir su gibi berrak zihnine... Annesi bu masumiyet karşısında gülümsedi. Çantasından çıkardığı kağıt mendille eğilerek, muz kabuğunu aldı ve az ilerideki çöp kutusuna attı. Merakla kendisini izleyen çocuğun minik elinden tutup sokakta ilerlerken, "Aynı renklere sahip olmamız oraya ait olduğumuz anlamına gelmez. Bunu nasılsa zamanla öğreneceksin... Şimdilik şunu aklından çıkarma. Sokağa, meyve kabukları da dahil hiçbir çöpümüzü atmıyoruz. Tamam mı?" "Tamamm!" Dedi çocuk coşkuyla ve annesinin elinden yayılan sıcaklığa daha da sokularak, muz kabuğunun çöp kutusundan tırmanarak kaçtığını, annesinin yatmadan önce okuduğu kitaptaki ayıcık gibi büyük maceralar yaşadığını ve sonunda yaprak arkadaşlarının yanına ulaştığını hayal edip, gülümseyerek devam etti yürümeye...
Söz uçar, yazı kalır!